taze taze...

dün çerkezköy'e 'byerley turk' çiftliğine gittim. bizim dergiye her ay bir çiftlik sahibiyle yaptığımız roportajı koyuyoruz.
ama bana hiç yaramıyo bu geziler. döndüğümde eve giresim gelmiyo. girsemde sanki burda geçici yaşıyomuşuz, yakında çiftlik evimize taşınacakmışız gibi hissediyorum.

bahçedeki salıncağımızı hayal etmeden duramıyorum...

niye gidemiyoruz şu foçaya biz.

nasıl bir çelişki bu...

çekirdek ailenin huzuru ve geleceği için, bir sahil kasabasına yerleşmeyi hayal ediyosun.

orda beklentini karşılayacak herşey var: iş, arkadaş, bahçeli bir ev, yeşillikler içinde bir okul,

çocuklar için yelkeni kursu, hastane, üniversite.... aslında herşey var.

amaaaa... gel gör ki,

burada bırakmaya kıyamadığın tek şey, senin için bütün bunlardan önemli olan ebeveynlerin...

öylemi olmalı ?

bizi büyüten anne babalarımızı, bize en ihtiyaç duyacakları yaşlılık yıllarında bırakıp

bizim için daha refah bir hayat vaad eden uzaklara gitmemeli miyiz?

biz bunun cevabını bi bulabilsek.....

kendi yazıma kendim duygulandım.o da iyi :))