11 Mart 2009 Çarşamba

bööööööööööö!


korku öğrenilen bişeymi acaba, yoksa içgüdüsel mi?

öyle arkadan sinsice yaklaşıp böööööööööööö diye böğürmeleri demiyorum tabi :)))

yaani çocukların doktordan korkması mesela... ya da köpekten !

biz mi öğretiyoruz çocuklara nelerden korkucaklarını?

nerden mi çıktı. şurdan:

efenim geçen akşam meşhur akşam keyfimizi yapıyoruz

Köşe koltuğumuzun bi tarafında beyim, bi tarafında ben, aradada öyküş enine uzanmış

başı babasının dizinde (her zamanki gibi) ayaklar bende :))

uyumaya çalışırken

bir anda kalktı "dişim çok sallanıyo beni rahatsız ediyo, en iyisi çekelim" dedi !

hiç çaktırmıyoruz, normal ya :) "oluuuuuur" dedik. o pamuğunu almaya gitti

biz hemen kulis yaptık

"kim çekicek? sen mi ben mi? tereddüt etme, hemen çek, pıt diye çıkıyo zaten" vs....

pamuk geldi, babası pıt diye çekti, kutumuza koyduk, iyigeceler diledik, öpüştük yattık.

kan ve gözyaşı akmadı :) korkmadı, ağlamadı vs...

ama en son aşısını 1 yaşında olduğu ve hiç hatırlamadığı halde aşıdan çok korkuyo

niyeki?

nasıl öğreniyo korkuyu bilmem.

ama şuna dikkat ettim. bizim normal gösterdiğimiz, tedirgin olmadığımız, olaylar çocuklara sıradan geliyo...

eğer öyleyse biraz soğukkanlı olmakta fayda var sanırım....

6 yorum:

herşeyden azıcık dedi ki...

Selam Öykü sanırım anaokulunda ve dişleri çıkan ilk çocuklardan biri bu yüzden çok şanslısınız.Eğer 2 veya 3. olsaydı o dişi biraz zor çekerdiniz:))Ben benimkilerde yaşadığım maceraları anlatsam roman olur :) Tamamen anne ve babaların çocukları susturmak veya yaramazlık yapmamaları için korkutmalarından kaynaklanan şeyler çünkü onlarda öyle büyümüş.Neyse birisinden kurtuldunuz darısı ötekilerine...

tuğçeadaş dedi ki...

canım, öykünün 5. dişi :))
ilkinde de aynen böyleydi
ama haklısın yaına göre erken çıkardı ve görmedi
etrafına kanlı, gözyaşılı diş düşmeleri olsa muhtemelen korkardı...
demekki öğreniliyo korku...

Anne İş'te dedi ki...

Burada olduğunu anlayınca koştum geldim Sevgili Tuğçe.

Korku öğreniliyor ;tıpkı cesaret,sevgi,nefret ,dürüst yada yalancı olmak ,hayvanları sevmek,yaşlıları sevip,saygı göstermek gibi....arttırılabilir

Çocuklarımıza gelince;bizim arka bahçemiz değiller belki ama aynamız oldukları kesin.İlk verileri bizden alıp hayattaki deneyimlemeleri ile artıları,eksileri ekliyorlar listelerine..

O yüzden anne/babalar olarak önce kendimizi bilemeliyiz.Biz neysek,nasıl yaşıyorsak onları alacaklar.

Ve umarım iyi,mutlu ve huzurlu bireyler olarak tutunurlar hayata...

Sevgiler,selamlar...

tuğçeadaş dedi ki...

inşallah dijlecim,
yürekten istiyorum sevgi dolu bi nesil yetişsin, bizim çocuklarımız bu neslin birer parçası olsun...

ÇAğ dedi ki...

Tuğçeee aman o kanlı gözyaşılı yerlere götürmeyin, zati götürmessiniz,pedodontist en uygun yer, çocuklar büyüklerin tedavi olduğu yerleri sevmiyorlar hatta çok korkuyorlar.İlk diş koltuk deneyimi çok önemlidir, bi korktu mu 50 yaşınada gelse oturamaz o koltuğa.Sakin ailesi olarak en güzelini yapmışsınız.Ben çocukluğumu hatırlayınca evet korkuları ebeveynler ve çevre yaratıyor, Aşı konusuna gelince iğneden korkuyordur...
Öptüüüüm

GeCe dedi ki...

davranışınız çok doğru olmuş bence de çocuklar sadece korkuyu değil her türlü tepkiyi öğreniyor sonradan duymuşsunuzdur bir bebek uçan bir kaşık görünce hiç tepki vermez oynamaya devam eder ama anne içerden gelip onu görünce bayılıverir